ҒАМЕ, КИ ДУРӢ НАДОРАД…

(ба профессор Баҳриддин Камолиддинов)

Нафаре, ки на фақат устод, балки ҳар шогирд падари маънавияш мехонд.

Нафаре, ки на фақат олим, балки барои ҳар корафтода қомуси зиндаеро мемонд.

Нафаре, ки на фақат омӯзгор, балки сарсупурда ва ҷонфидои миллат буд.

           Профессор Баҳриддин Камолиддиновро соли дувуми донишҷӯйӣ ба мо ошно карданд: « - Мудири кафедраи услубшиносӣ ва таҳрири адабӣ – профессор Баҳриддин Камолиддинов ба шумо усули навиштани кори курсиро хоҳанд омӯзонд…»

                  Ва омӯзонданд… Ҳам аз илм гуфтанду ҳам аз ҳилм. Балки худ намунаи барҷастае дар ин ду ҷода буда, ки дарсҳояшон барои шогирдон вақту соати мушаххасе надошта. Ҳар вақту дар ҳар маврид ба суроғаш омадан табассуми ба чеҳраи нуронияшон зебанда нақши хотир мегардид.

                Аввалин бор вақте дар соли дувуми таҳсил аз имтиҳонашон баҳои 4 гирифта, ислоҳ кардан хостам, гуфтанд: «Фақат як савол медиҳам, донистӣ, баҳоят ислоҳ мешавад, надонистӣ, 2 мегирӣ…»

Охирин бор дар ҳимояи рисолаи номзадӣ аз пешонаам бусида: «Ана ҳамин тавр… Офарин, духтарам!» - гуфтанд.

                Шеъри шогирдонае навишта сабт кардам ва аз донишҷӯе хоҳиш намудам, ки дар ҷараёни дарс ба ҳамкурсон ва худи профессор Баҳриддин Камолиддинов шунавонад:

Устод

(Ба устоди гиромӣ, профессор Баҳриддин Камолиддинов)

Чеҳраи пурнури ту шамъе ба маҳфили адаб,                

Панду андарзи накӯят бемисол.

Зиндагият ибратомӯзи ҳама:

Беназиру мондагору безавол.

Аз ҳама талхиву зишти зиндагӣ

Бо табассум, бо тавону бурдборӣ бигзарӣ.

Аз хушиву хуррамии рӯзгор

Бо тааммул хоксорӣ бигзарӣ.

Дарси маънии ту моро файзи армон офарид,

Ҳар каломат панди хуби рӯзгор.

Дар сириштат илму ирфону хирадмандист ҷо,

Хулқу атворат диҳад панде ба сад омӯзгор.

То ки шогирдони ту гарданд ҳар як боҳунар

Мӯйи сар испед кардӣ, устод.

Мо ба ҷон миннатпазирем то абад,

Мӯйи испедат гули уммед бод.

Зинда бош, эй мазҳари илму адаб,

Эй камоли комёбиву мурод!

Гар мисолат ҳаст устоди дигар дар ин ҷаҳон

Офарин бар модари он фард бод!

         Баъди соати дарсӣ донишҷӯ ба наздам омад: “ -Устод фақат 4 мисраашро шуниданд... Гуфтанд, ки бас...

Нафаре, ки шоёни таърифу ситоиш буд, ҳеҷ гоҳе аз худ қаноатманд нагардида, дар талошу такопӯ баҳри созандагӣ ва устуворӣ ҷон ба ҷонофарин супурд. Дили ҷавон рӯҳияи ҷавон ва кору пайкори ҷавонмардонаи профессор Баҳриддин Камолиддинов, ки акнун ба синни мубораки 85 мерасиданд, барои садҳо нафар шогирдон намунаи ибрат буда ва ҳаст.

Гуфтам: “Устодам гузаштаст...”

Гуфтанд: “Ҳамоне, ки дар телевизион шириш-ширин гап мезад?”

“Ҳамоне, ки чеҳраи зебою нуронӣ дошт?”

“Ҳамоне, ки ғалатҳои забониро меёфт?”

“Ҳамон профессор?”

“Ҳамон ҳамадон?”

“ҲАМОНЕ, КИ МИСЛИ ПАДАРАТ БУД?”...

Ва батакрор гуфтам: “Бале, ҳамонеро аз даст додам, ки устодам, ҳамкорам, дӯстам ва падари маънавиям буд...”

Муслима Манонова

мудири студияи таълимии

телевизион ва радиои факултет

ҲУМОИ СУЛҲ

Маълумотҳо дар бораи ҷанги дохилии мо як андоза возеҳанд. Қариб 200 ҳазор нафар қурбон гардид ва даҳҳо миллиард доллар зарари моддӣ расид. Зарари маънавияш беҳисоб! Ҳазорон хонаву дар сӯхтаву молу маноли мардум ва давлат ба яғмо бурда шуданд. Миллионҳо нафар ҳамватанон тарки ватан карданд. Заводу фабрикаҳо аз кор монданд, талаву тороҷ гардиданд ва низоми иқтисодиву иҷтимоӣ пурра аз байн рафт. Дар бонк як пули пучак намонд. Ҳамаро аз сифр бояд оғоз кард! Ин буд натиҷаи ҷанги шаҳрвандӣ!

Богатая и древняя история нашей страны на протяжении веков в конец прошлого столетия охватывают множества величайших событий, каждое из которых на определенном этапе сыграла важную роль в ее становлении.

Бадтарин воқеае, ки бар сари миллати тоҷик омад, соли 1992 бо фиребу найранги як гурӯҳ аҷнабиёни дӯстнамо дар кишварамон ҷанги бародаркуш сар шуд. Бародар хуни бародар рехт. Тоҷик тоҷикро кушт. На миллат, на дин, на оин ва на ҳамзабонӣ дар назари ин гурӯҳи гумроҳшуда арзише надошт.

Дар таърихи Тоҷикистони соҳибистиқлол се воқеаро метавон тақдирсоз ва наҷотбахш арзёбӣ кард: Рӯзи истиқлолияти давлатӣ, баргузории Иҷлосияи тақдирсози ХVI Шӯрои Олӣ дар шаҳри Хуҷанд ва санаи ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ.

Имрӯз 23 май даҳ рӯз аз он рӯзи мудҳиши моро тарк намудани Шумо ва расо як моҳ аз дидори охиринатон сипарӣ шуд. Гӯё ҳоло ҳам дар хобем, ҳеҷ не ки бедор шавему ба дурӯғ будани ҳамаи ин шӯр боварӣ ҳосил кунем. Давоми ин даҳ рӯз ҳазорон маротиба бо алам, бо дард ҷузъиёти рӯзи охирини дидори Шуморо ба хотир оварданӣ шавам, ҳар дафъа дарду аламам зиёдтар мешавад.

Машғулиятҳои амалӣ ҷузъи муҳимми фаъолияти омӯзишии таълимгирандагонро ташкил дода, барои мустаҳкам гардонидани дониш ва маҳорати корӣ пешбинӣ гардидааст.

Яке аз дастовардҳои бузурги инсоният дар соҳаи коммуникатсия ва мубодилаи иттилоот дар нимаи дуюми асри XX ва ибтидои асри XXI ихтирои Интернет маҳсуб меёбад. Дар баробари инкишофи техника ва коммуникатсия дар шабакаҳои Интернет истифодабарандагони он низ пайваста зиёд мегарданд.

Андешае чанд атрофи озмуни “ФУРӮҒИ СУБҲИ ДОНОӢ...”

Кӯдак монанди варақи сафедест, ки нақшҳои онро қаламкаш ҳувайдо мекунад. Қаламкаше, ки бо ҳавсалаи том, бо сабру таҳаммул дар бунёди ҳар як ҷузъиёти бавуҷудоянда эътибор медиҳад, албатта ки асари хубе меофарад.

Матбуотчиён хуб медонанд, ки “рӯзи газета” рӯзи вазнину пурмашаққат аст. Махсусан, барои онҳое, ки ҳар як хабару мақолаи шумораро бояд сатр ба сатр хонанду нагузоранд, ки ғалате дар рӯзнома роҳ ёбад.