Сурайё духтари нозпарварди хонадон аст. Марғулакокул, чашмони сип-сиёҳ дорад. Модараш Ғунча ҳам ҳар гоҳ ӯро меҳрубонӣ кунад, “Дар чашмони сиёҳат ҷонам, духтар...”-мегӯяд. Қарамони мо - Сурайёхонум имсол мактаби миёнаро хатм мекунад ва дар қаду баст каппа-калон, аммо дар хона маҳз ҳамон кореро анҷом медиҳад (манзур ёрмандӣ ба падару модар дар корҳои рӯзгор аст), ки писандаш уфтад. Боқӣ, ташвишҳои сахти хонаи ҳавливу боғдор, гову гусфанддор медонаду модараш Ғунча.

Рушд ва ояндаи ягон ҷомеаро бе заҳмати муаллим наметавон тасаввур кард. Зеро муаллим дар тарбияи насли ояндасоз ва мутахассисони баландихтисос нақшу саҳми арзанда дорад. Муаллимӣ ҳунар, истеъдод, дониш, маърифат ва заҳмат мехоҳад.

Фирдавсӣ. Ин ном рамзи таърихи мардуми аҷам аст. Кохи назми Фирдавсӣ ҷаҳониёнро тасхир намуда, ки то имрӯз касе ба ин васила нишоне аз худ намондааст. Симои Фирдавсӣ дар асари нависандаи равонсухан Сотим Улуғзода бисёр хуб кушода шудааст, ки хонандаро ба андешаи зиёд ғуттавар мекунад.

Мукаррама Қаюмова дар миқёси Осиёи Марказӣ ва доираи форсизабонони ҷаҳон маҳбубият дорад. Ӯро ҳамчун як тарроҳи моҳиру донишманд эътироф кардаанд.

“Диққат, диққат! Инҷо Душанбе!” - 10 апрели соли 1930 радиои тоҷик бо пахши ҳамин хитобаи кӯтоҳ ба фаъолият пардохт, ки ба кор оғоз намудани он дар ҳаёти сиёсӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангиву мадании мардум ҷиҳати иттиҳоду ҳамбастагии боз ҳам бештар, тарғиби анъаноти миллӣ ва рушди ҷаҳонбинии оммаи Тоҷикистон нақши назаррасе бозид.

Наврӯз ягона идест, ки аз умқи торих бо бадани захмхӯрда, ранҷкашида, осебдида ва ҷонбасаломатбурда то замони мо омада расидааст. Ман намедонам, ки оташпарастон бо Наврӯз чи гуна бархурде кардаанд, вале онро дар ниҳоят пазируфтанд ва бо оинҳои зардуштӣ мутобиқаш карданд.

Инсон ҳамеша дар талош аст, то зиндагӣ бехтару роҳаттар шавад. Ва ин талошҳо ба ҳар навъе, ба ҳар шевае сурат мегиранд. Яке бо меҳнати ҷисмониву дигаре бо меҳнати ақлонӣ барои рушди ҷомеа заҳмат мекашад.

«Культурный». Ин истилоҳ солҳост, ки дар забони тоҷикӣ тарҷумаи худро ёфтааст, яъне “фарҳангӣ”, аммо мафҳумҳои зеринро ба андешаи мо маҳз ҳамоно истилоҳи русиаш пурра мекунад: шахси зоҳиран ороста, гуфтори дипломатидошта, риоякунандаи этика бо маънои томаш (гуфтор, рафтор, муомила) ва равшанфикр.

Дуруд, модар. Дуруд, ягонаи хонаи мо, олиҳаи хушруву хушхӯву хушбӯи хонадони мо. Васфи ту замон мушаххас надошта бошад ҳам, вале одат шудааст, ки мо дар васфи бузургиат, ҷоннисориат ва аз худгузаштанҳоят танҳо дар рӯзи идат менависем. Вале мудом дар як гӯшаи хотирамон ҳаст ин сифатҳои болоят. 

Ҳар хабарро ҷустуҷӯ, дастрас намояд, интишор,

Хуб суҳбат мекунад бо одамони бешумор.

Ҷамъ орад ӯ далоил баҳри рушди касби худ,

Иштирокаш дар нишасту анҷуман аст бовиқор!

Журналистро ному касбаш пуршараф бошад мудом,

Узви иттиҳоди касбӣ, дорад аз ин ифтихор.

Ҳар замон ӯ истифода мекунад «Пайки қалам»,

Ҳар каломаш гӯиё буррандатар аз зулфиқор!

Гар бубинад дар маводаш ҷой дорад ихтилоф,

Мешавад хуни ҷигар сад бор дар таҳрири кор.

Панду андарзи адибонро кунад татбиқ ӯ,

Дил ҳамехоҳад, ки бошӣ журналист, эй Дониёр!

Дониёр Сангинӣ

утоди ДМТ